فردا

ندا نترس ، ندا نترس ، ندا نترس

اینجا هوا ابریست ، خیال باریدن ندارد که آرام شود ، از صبح رعد و برق و غرش های هراسناک بیشتر و بیشتر می شود ، اینجا تاریک تاریک شده است ، هوا دلگیر است و بیشتر هراسناک ، پرده رو میکشم ، در رو می بندم چراغ ها رو روشن میکنم تا هراس بیش از این در دلم جولان نده ، اما هنوز صدای غرش هر از گاهی من رو به خودم می آره ، اینجا چقدر سرد شده ، مگه هنوز تابستون نیست ، چرا من اینقدر می لرزم؟!

ترس تمام وجودم رو گرفته ، ترس از اینکه فردا چه خواهد شد ؟ هنوز تفنگ در دستان دشمنان دوستیست ، هنوز فتوا بر کور کردن چشم فتنه می دهند ، هنوز قرار بر باور کردن نداهایمان نیست ...

ندا بمون ، ندا بمون ، ندا بمون

ندایم تو باید بمونی ، تو خوب می دانی که من در مقابل این ابزار اهریمنیه بنیان کن جز تو ندای دلم را ندارم ، ندایم تو باید بمونی ، بمون تا بهم ثابت کنی که اگرچه به زمین نشستی و اگر چه غرق در خون شدی اما هنوز تنها تویی که آرام نشدی ، هنوز آخرین تصویرم از تو همان چشمان باز و زل زده است که فریاد ماندن سر می دهد

فردا فریاد ما ندای حق خواهد بود ، از تو وجدانی برای شنیدن و باور کردن نمی خواهم بلکه فقط می خواهم اینبار آنقدر وجدان داشته باشی که تفنگت را زمین بگذاری